sexzrekinem's soup

Jeżeli mężczyźnie zależy na poważnym związku, to woli on, żeby kobieta wystawiała jak najmniej ciała na widok publiczny. Widok pewnych fenomenów woli zachować tylko dla siebie, żeby cieszyć nimi jedynie swoje oczy. Bardziej od wyciętego dekoltu spodoba mu się przylegająca do ciała bluzka albo letnia sukienka na ramiączkach pokazującą zarys kształtów. Bardziej niż supermini zafascynuje go długa spódnica z rozcięciem na boku. Dlaczego? To jak zabawa w „a kuku". Nie wiadomo kiedy damska nóżka pojawi się na widoku - to rozbudza męską wyobraźnię.

***

Kobieta, która szanuje samą siebie, działa na faceta nokautująco. Kiedy kobieta jest na tyle pewna siebie, że sama o sobie decyduje i nie okazuje, że boi się utracić faceta, to mężczyzna zaczyna starać się o to, żeby jej nie stracić. „Nieźle! Ale jest bystra! Ma klasę. Muszę się jej pokazać z jak najlepszej strony, żeby tylko nie stracić jej zainteresowania". I nie wiadomo kiedy pizza i piwo zmieniają się w czerwone róże i francuskiego szampana.

***

Mężczyzna rozpoczynający nowy związek przypomina chłopczyka otwierającego nową układankę. Jeżeli po otwarciu pudełka okaże się, że układanka jest już złożona, znika cała radocha i podniecenie.  Jeżeli jednak dzieciak musi pomyśleć, uruchomić wyobraźnię, wybrać strategię postępowania, żeby złożyć wszystkie części w całość, pobudza to jego umysł. Właśnie wtedy chłopiec jest najbardziej szczęśliwy...

***

Najlepszą strategią na zapewnienie sobie zainteresowania i zobowiązania ze strony mężczyzny jest zachowywanie się jakby ci się podobał, ale nie aż tak, żeby go przyskrzynić. Nie chodzi o to, żeby być niedostępną, ale powściągliwą. Im mniej starań z twojej strony, tym bardziej mężczyzna będzie chciał brać się do rzeczy. Powściągliwość oznacza tutaj, że wyglądasz na zadowoloną kiedy się z nim spotykasz, ale nie przyjmujesz roli jego dziewczyny. Nie wchodząc w tę rolę uśpisz jego czujność i to on zacznie ciebie zdobywać.

***

Mężczyzna nie chce, aby rozwiano jego złudzenie, że to właśnie on, w całej swojej świetności, otwiera przed kobietą podwoje wiodące do wspaniałego świata seksu. To on ma ją nauczyć czegoś nowego. Chce wierzyć że do czasu gdy go poznała nigdy jeszcze nie przeżyła orgazmu. Jeśli zaproponuje mu pozycję o jakiej nigdy nie słyszał, dojdzie do wniosku, że już pobierała stosowne „nauki". Pomyśli wtedy: „Dlaczego mam chcieć powtarzać sztuczki, których nauczyła się od innego faceta?"

***

Obietnice typu „Nie martw się, obiecuję, że będę zachowywał się jak dżentelmen" w rzeczywistości znaczą „Nie można mi ufać". Prawdziwy dżentelmen nigdy nie musi mówić, że takowym rzeczywiście jest.

***

Mężczyźni traktują seks jak swój ulubiony sport - futbol. Starają się prowadzić piłkę po boisku wykonując kilkumetrowe posunięcia, aby zaraz potem przejść do ofensywy: w dół i do bramki. Im więcej przeszkód do pokonania, tym lepsza gra. Gdy dołożą przeciwnikowi, rozlega się gromkie „Hura!" i strzelają korki od szampana. W skrytości ducha mężczyzna pragnie, żebyś stawiła mu choć trochę oporu. Jeżeli zaś wręczysz mu piłkę i wpuścisz go na puste boisko, całe podniecenia związane z grą znika.

***

Najprostszy sposób, aby dowiedzieć się, czy mężczyzna interesuje się tobą na poważnie: przyjrzeć się temu, jak spędzacie czas poza sypialnią. Czy spotyka się z tobą za dnia? Czy to co lubisz uważa za ciekawe? To wiele mówi o zamiarach mężczyzny. Nawet jeśli lubisz coś tak prozaicznego jak spacery z psem po parku to mężczyzna, któremu na tobie zależy będzie podekscytowany jeśli pozwolisz mu iść z tobą. Nawet drobiazgi staną się interesujące, a to dlatego, że to właśnie ty uważasz je za ciekawe, a on przecież uważa ciebie za interesującą.

***

Nie pozwalaj mężczyźnie na to, aby wpadał bez uprzedzenia. Musi się trochę postarać. Kiedy odbierasz go o północy z lotniska to wysadź go tam, gdzie mieszka i jedź do domu. Niezależnie od powodu nie gódź się na nocne spotkania, kiedy jemu to pasuje. Musi traktować Cię z szacunkiem.

***

Wiele kobiet nie zdaje sobie z tego sprawy, ale kiedy pokazują, że mają rozum i swoje własne zdanie, to są na najlepszej drodze do zdobycia zaufania i szacunku mężczyzny.

***

Mężczyźni najbardziej szanują zołzy. Dlaczego? Kobieta nie jest zołzą dlatego, że ma akurat zły dzień. Zołza to kobieta z zasadami, która żyje wedle własnych wartości. Z jednej strony równania mamy umiejętność stanięcia w swojej obronie. Zaś po drugiej stronie mamy osobę, która bez wahania będzie siebie bronić.

***

Wielu mężczyzn przyznaje, że gdy zależy im na długotrwałym związku, to wolą na seks poczekać (nawet, jeżeli budzi się w nich pragnienie natychmiastowego zaspokojenia już na pierwszej randce). Mężczyźnie zależy na tym, aby zdobyć klejnot wśród kobiet; kogoś, z kogo mógłby być prawdziwie dumny. Gdy na pierwszej randce ląduje z tobą w wyrze, nie uzna cię za »tę jedyną«".

***

Opanowana osoba w każdej chwili może wstać i odejść. Mężczyźni instynktownie o tym wiedzą. Samokontrola zmusza mężczyzn do przyzwoitego traktowania kobiet. Należy przyjąć następującą postawę: „Nie będę zachowywać się, jakby mnie coś dotknęło do żywego. Postanowiłam, że będę radosna i optymistyczna, i że nie będę słuchać tego, co inni o mnie mówią". To sekret pełnej akceptacji i pewności siebie. Jak magnes będziesz do siebie przyciągać nie tylko mężczyzn, ale i ludzi w ogóle.

***

Od niektórych kobiet bije cicha godność. Godność otacza je jak pole siłowe, w którym facet topnieje jak masło. Taka kobieta nie krzyczy ani nie wrzeszczy. Esencją tego, co czyni z niej zołzę, jest jej opanowanie, poczucie własnej wartości oraz wiara w siebie.

***

Kobiety zakochują się, kiedy mężczyzna jest przy nich obecny. Mężczyźni zaś mogą dojść do wniosku, że się zakochali, nawet kiedy kobiety nie ma w pobliżu. Czasami nie trzeba wiele czasu, żeby doszli do takiego wniosku.

"Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy?", Sherry Argov

"Na końcu wieczornej modlitwy wspominam ludzi, którzy we mnie umarli. Kiedyś zamieszkiwali moją duszę i moje serce, ale dziś ich nie ma. Niektórzy odeszli nagle, jak gdyby rażeni piorunem. Wyparowali. Kontakt urwał się z dnia na dzień, telefon zamilkł, w mieszkaniu cisza. Inni męczyli się miesiącami, latami. Leżeli w łóżku, kasłali, pluli krwią. Nieraz wydawało się nawet, że wydobrzeją i zostaną na zawsze, ale to było tylko oszukiwanie siebie. Jeszcze inni uciekli, bo zdecydowali, że tak będzie lepiej. Na kuchennym stole zostawili kartkę z wyjaśnieniami. Trzy zdania nakreślone drżącą ręką. Nie oskarżam ich, ale też nie szukam winy w sobie.
Zostawili we mnie ślad, tak jak każdy lokator zostawia swój ślad w mieszkaniu; brudne naczynia, książki, ułożone po swojemu, poprzestawiane meble w dużym pokoju, bluzkę w szafie albo szalik, który za tę szafę wpadł. Albo przynajmniej zapach na bluzce, na szaliku, na pościeli. Nawet, jeżeli pozabierali absolutnie wszystko, sprzątnęli, wymietli i wywietrzyli, zawsze zostawało coś, czego nie umiem nazwać. Mimo że coraz słabiej - wciąż czuję to coś.
Myślę o nich – więc nie mogę powiedzieć, że umarli w mojej głowie. Gdzieś tam tułają się jeszcze, ale nie potrafię ich przygarnąć na dłużej niż obrót myśli, mgnienie pamięci. Pojawiają się przy pozornie błahych czynnościach: kiedy wychodzę do pracy, stoję w kolejce z zakupami, oglądam film. To tylko krótkie migawki, wspomnienia nieistotnych chwil, które spędziliśmy razem. Nieraz, na przykład, przypominam sobie jej włosy, nie wiem, dlaczego, jakby ta fryzura miała być symbolem. Innym razem w głowie rozbłyskuje obraz zupełnie konkretnej sytuacji sprzed lat. Wiem jednak, że i te mgnienia znikną. Kiedyś się buntowałem, było mi bardzo żal, próbowałem za wszelką cenę cofnąć czas, bo przecież razem z nimi odeszła część mojej duszy i serca. Dzisiaj staram się zachować siły dla tych, którzy tam jeszcze mieszkają.
Bywa, że mamy okazję porozmawiać przez telefon albo że miniemy się na ulicy. Uparcie omijamy wtedy tematy przeszłości, mieszkań, duszy i serc.
Tylko jeden jedyny raz zdarzyło się inaczej. Spotkaliśmy się w tramwaju, starym i rozklekotanym, tłukł się na torach niemiłosiernie i zagłuszał naszą rwaną rozmowę o niczym. Ale na ostatnim przystanku, gdy już miała wysiadać, zapytała:
- Pamiętasz ten mój szalik? Bardzo go lubiłam, a jestem prawie pewna, że został u ciebie.
- Nie pamiętam. Miałem ostatnio remont, na pewno bym znalazł – skłamałem, bo byłem prawie pewien, że jest za szafą, leży tam od dawna.
Po powrocie do domu chciałem to nawet sprawdzić, odsunąć szafę. Zrezygnowałem." - Hubert.